Şehir siperlerinin yanında, en önde birisi duruyordu. Bu sabahın erken saatinde üzerinde akıncıların giydiği türden bir üniforması olmadığını görüyordum. Sarık sarıp, cesurca atına kurulmuştu. Beyaz karların üzerinde parlayan zümret yeşilini farkettim. O atındaydı, bozguna uğramış Türkler ise hala direnmeye çalışıyorlardı. Aldırış etmeyen edasının ardından gözlerini gererek yol kenarından kayboldu. Kehanetin gerçeğe dönüştüğünü görmüştüm. İmamları onları hayal kırıklığına uğratmıştı. Uzun bekleyiş sona ermiş ve “yeşil örtü” sonunda bekleyen bir toplumun özlemleriyle buluşmuştu, fakat sonuç hüsrandı, oynayan senaryo tutmamıştı.
Eğer butonlar çalışmıyorsa Adblock(Reklam Engelliyici) eklentilerinizi devre dışı bırakınız.
Bir cevap yazın