İnsan, olmaya kovulmakla başladı. Göklerden kovuldu, ıstıraplar içinde rahme düştü. Bu selametin içinde döndü, durdu, düşledi ve düşüşün acılı hatıralarıyla annesinin karnını çığlıklar içinde yırtarak bir kez daha – bu sefer insanlığına.
Ne göklerdeki babamızın, ne yerlerdeki anamızın yasası isyan tanır.
Kaide: itaat.
Eğer uslu bir çocuk olsaydınız cennetten kovulmazdınız.
Eğer uslu bir çocuk olsaydınız; olmazdınız.
Lokman Kurucu, 665 Çocuk ve Şeytan’da varolan tüm cennetlerden kovulmuşluğuyla insanın en kara cehennemine, kendisine düşüyor. Burada selamet yok, burası saf aklın laneti. Burada çocuk da herkes gibi kızıl kanatlarıyla düşkün, öfke içinde ve kanayan. Artık söz yok, yalnız yüksek fısıltılar ve bilyeleriyle oynayan, rüya titreyen, masal uyuyan şeytan. Gerisi düş, olana kadar.
Eğer butonlar çalışmıyorsa Adblock(Reklam Engelliyici) eklentilerinizi devre dışı bırakınız.
Bir cevap yazın