Sevgili dostum! Zaman geçip gitti, sayılı günler çabuk tükendi. Bizce meçhul, onca sarih olan zaman dilimini, feleğin çarkları hızla tüketti. Seksenli yaşların bu kadar hazin olacağını bir türlü kestiremedim. Eteklerimde bahardan bu yana özenle besleyip büyüttüğüm yapraklarını bir bir dökmek zorunda kalan, yukarıdan hüzünlü o sarı tabloyu seyretmenin acıttığı titrek kavak ağacı gibiyim. Nedamet, hayıflanma, umut kırıntıları, inkisar-ı hayal her biri bir yerde, ufalanmış yaprak misali. O üniversite yıllarında hiç bu zamanı hayal etmeden, yürüdüğümüz park yolundaki yapraklara imtina etmeden basarken; bugünlerin gelebileceğine zerre kadar ihtimal vermemiştim, ama neylersin, yaşa ki göresin demişler…
Ben ihtiyar bir bunak oldum çıktım, kimseye nazımı geçiremem diye korkuyorum. Biliyor musun? O, pastaneden alıp yediğimiz sütlaç bile acayip bir lüks olmuş benim için. Geçen canım öyle bir çekti ki sorma. Hâlbuki gelin demişti: Baba canının çektiği bir şey olursa çekinme diye. Ama diyemedim, vallahi diyemedim. Kolumuz kanadımız kırık. Amelimiz ile baş başa kalacağımız günler yakın. Senin anlayacağın, zamanı yitiren saatler gibiyim…
Bir cevap yazın