NELER OLUYOR BİZE BÖYLE?
Neden yetemiyoruz birbirimize? Birbirimizi neden üzüp yıpratıyoruz, had safhaya taşıyoruz, resti çekme noktasına getiriyoruz? Önce birbirimizden sonra da hayattan kopuyoruz, koparıyoruz?
“Bizi çaresizliğe götüren çözümsüzlüğe değil de, çözüme götüren sağlıklı, kaliteli bir iletişime yönelsek, motive olsak, odaklansak acılarımız, kayıplarımız da o oranda azalır!” diye düşünüyorum. Adım, Özlem… İçim dolu özlem… En çok özlem duyduğum şeylerden biri de yolda yürürken mutsuz-asık suratlar değil de, gülen yüzler, mutlu bireyler görmek. Zira, mutlu bireyler, mutlu toplumları oluşturur. Bireyler mutlu olursa, toplum mutlu olur. Toplum mutlu olursa, herkes huzurlu olur.
Bir cevap yazın