Aklımızda hep bir beklenti, istek ya da hayale varan düşünceler vardır. Bu düşünceler bazen öyle muazzam olur ki acısı iliklerimize işler ve bu düşünceler öyle somutlaşır ki Çınar’ın “Ben hep bekledim, siz hiç gelmediniz” haykırışı gibi olur. İşte tam da tükenmişliğin ortasındaydı Çınar, insanın canından çok acıttığı şeyleri sıralamasının ölçütüydü. Herkesin, her sesin iğvasıyla var oluşunu tamamladı. Eksikliğin hep özümüzde olduğu ve bunu sadece kısa dönemlerde kabul ettiğimizde o kısa dönemlerin gerçeğin ta kendisi olmasıdır Çınar. İçtiği sigarası, aldığı nefesi, kırıntılarıyla hayatın gerçeğin üstümüze yansımadır.
Bir bedenden bir diğerine sürüklenirken takındığımız tavırların günden güne değişmesi yahut içselleşmesi, bizi var eden sesimizin sesi zihnimiz, ruhumuz bir olurken sadece birlikte gördüğümüzdür o.
Bir cevap yazın