Eski evde; açık önüme baktım
karşımda çepeçevre Prag var;
ta aşağıda bu alaca saatlar
geçiyor sessiz usul adım.
Kent cam ardında gibi bulanık.
Yalnız, miğferli bir dev gibi,
yükseliyor önümde küf yeşili
kule kubbesi Aziz Nikolas’ın tanık.
Orda burda işte bir ışık kıprıyor
uzak boğucu kent uğultusunda.
Sanki, bu eski evin avuntusunda
şimdi bir ses diyor.
Bir cevap yazın