“… İdeal manada kurban, Allah ile olan gönül ilişkisinin bir göstergesi ve kulluk şuurunun zenginleştirilmesidir; Hz. İbrahim örneğinde olduğu gibi, “Allah, değil biricik oğlumu, canımı isteseydi onu da seve seve verirdim” şeklindeki fedakarlığın; Hz. İsmail örneğinde olduğu gibi, “Babacığım! Allah sana nasıl emrediyorsa öyle yap, inşallah beni sabredenlerden bulacaksın!” şeklindeik teslimiyetin en güzel ifadesidir.
Hz. Musa döneminden itibaren M.S. 70’te ikinci mabedin yıkılışına kadar geçen süre içindek Yahudilik’de başlıca ibaret şekli olan kurban, Hıristiyanlıkta farklı bir boyuta çekilmiştir.
Daha önceki dinlerde şekil ve amacı yönünden farklılık arz eden kurban iabedi, “onların ne etleri, ne de kanları Allah’a ulaşır…”
Bir cevap yazın