Uçak tekerleklerini piste koyduğu andan
itibaren hiçbir şey artık benim için eskisi
gibi olmayacaktı.
Artık bütün hayallerimi, umutlarımı, geleceğimi, ailemden beklentilerimi ve daha birçok şeyi Kıbrıs adasına serpiştirecek ve umutsuz geçen günleri ve sevinçli tüm anlarımı çay içerek, dertlerimi çay ile bir
nebze olsun dindirerek atlatmaya çalışacaktım.
Benim için zor bir süreç başlıyordu artık.
Her öğrenci gibi ben de parasızlığın ne
olduğunu iliklerime kadar tadacak, gurbet hasreti çekecek. 8 ay evime gidememenin hüznünü yaşayacak, öğrencilerin en büyük sıkıntılarından olan nerede kalacağım, ne yiyip içeceğim derdine her sabah uyandığımda düşecektim.
Çay İçme Durağı açılıyordu artık…
Eğer butonlar çalışmıyorsa Adblock(Reklam Engelliyici) eklentilerinizi devre dışı bırakınız.
Bir cevap yazın