Nietzsche, ondokuzuncu yüzyıl için konuşursak, gölgede kalan bir filozoftu. Fransız Devrimi’nin heyecanlı havasını rengi değişmiş olarak Napolyon’un ellerine devreden ve 1848 Devrimleri ile modernist dönemlere giren ondokuzuncu yüzyıl Avrupası’nda belki de Nietzsche’nin modernist olmayan sesi cılız kalıyordu. Aslına bakılırsa çağın ruhu olarak gürleyen Hegel’in, Marx’ın, Darwin’in olabildiğine sistemli düşünceleri karşısında fazla bir şansı da yok gibiydi. Yirminci yüzyılın ikinci yarısında, Nazi felaketinin ardından Avrupa modernizmi yargılamaya başlayıp, felsefi olarak bir sorular yığınına dönüştüğünde Nietzsche de belirgin bir önem kazanmaya başladı. Üstelik Nazizmin filozofu olarak kötü ün yapan Heidegger’in büyük hocası yine Nietzsche idi.
Nietzsche, filozoflara karşı filozof olarak tanınsa da yaşadığı yıllarda kendisine cepheden itiraz eden düşünürle pek karşılaşmamıştı. Nietzsche’nin ölümünün ardından geçen yüzyılı aşkın sürede ise bu durumda kritik bir değişiklik meydana gelmedi. Nietzsche eleştirisinden ziyade ondan bir yüz çevirme halen daha yaygın bir tavır.
Elinizdeki provokatif, yer yer rahatsız edici kitabın yazarı Malcolm Bull Nietzsche’ye yüz çevirmenin onun cazibesinden kurtulmayı sağlamadığını savunuyor. Anti-Nietzsche ile Bull, Nietzsche ve onun yirminci yüzyıl yorumcularının felsefesini eleştirmeye niyetlenenler için önemli dayanaklar sağlıyor. Heidegger, Vattimo, Nancy ve Agamben gibi son yıllarda giderek artan bir ilgiye maruz kalan bu düşünürleri bir de Anti-Nietzsche gözüyle görmek mümkün.
Elinizdeki kitap yirminci yüzyılda bir şekilde Nietzsche ile ilişkilenen filozoflar aracılığıyla Nietzsche ile bir hesaplaşma çabasıdır. Bu sebeple de eleştirel bir okuma kılavuzu olarak da okunabilir.
Bir cevap yazın