Döndü ve baktı…
Sustu…
Konuşmasına da gerek yoktu zaten. Ardından adımlarını saymaya devam ettim. Her bir adım, bir nefes. Kalabalıklar arasında yalnız onu görüyordum. Hayat durmuştu. Ne saat kulesinin ibresi dönüyordu ne trafik lambalarının yeşili yanıyordu. Köşeyi dönse, sokakların üzerimden atlaya atlaya ona yetişmesini isterdim. Sonra duraksadı ve cam kenarına dizilmiş her nesne, gözünü ona dikti, görüyordum.
Çekildi ve yoluna devam etti. Biraz daha beklese, kaldırım
taşları yerinden sökülecek ve onu çevreleyecekti. Bir daha bir daha bassın isterdi.
Bir cevap yazın